“Flamingo’s in de Polder” van Begijn Le Bleu

Soms komen we na een film-, theater-, of cabaretvoorstelling buiten, elkaar in de zij pokend van “goed(e) stuk/film/voorstelling” waarna we tot de orde van de avond overgaan en ons laveloos zuipen. Soms zit je al halverwege een voorstelling te denken van “heb ik de deur in het slot gedaan toen we thuis vertrokken?” en heel af en toe mag je al tijdens de voorstelling rochelend, spuwend en boe roepend de zaal uitvluchten bijvoorbeeld bij "August, August, August" van de Paardenkathedraal. Maar heel af toe kom je uit een zaal, en weet je het niet. Echt niet, je hebt net iets gezien dat peutert, duwt, trekt, schuurt en misschien vooral intrigeert. “Flamingo’s in de Polder” van Begijn Le Bleu is zo’n voorstelling waar ons gezelschap zich niet echt meteen raad mee wist. Wie nu zegt “Begijn wie?” raad ik aan man’s bio te lezen op www.begijnlebleu.be alwaar vooral de Nederlandse appreciatie opvalt.

Maar Begijn Le Bleu gaat dus binnenkort Vlaanderen rondtrekken met een verhaal over personages uit de zelfkant van het leven. De post rekwisieten zal niet echt een fiscaal voordeel opleveren voor Le Bleu want naast sober licht moet de man het doen met een lege bierbak en een bandana. Neen. Fout, Le Bleu heeft vooral zichzelf als rekwisiet. Hij acteert op een hoog niveau en elke morsige schlemiel die hij opvoert staat ook daadwerkelijk op het podium. Dit is geen stand-up comedy, dit is geen Helsen, dit is niet de grote schaterlach noch het kleine monkelen dit was vooral een reis door het absurde universum van Le Bleu.

De gevreesde try-out-itis maakte helaas dat de balans tekst/acteur/publiek niet altijd even sterk stond. Nu is het cultureel centrum van Merelbeke (dat om één of andere bizarre reden in the middle of nowhere tussen velden ligt) met zijn abonnees nu ook niet meteen de ideale biotoop voor Le Bleu’s absurdistan en het moment dat hijzelf dit doorprikt was een hoogtepunt in de voorstelling. Of die abonnees daar hetzelfde van dachten blijft de vraag maar wat zeker is: de dag na de voorstelling liep de discussie tussen ons gezelschap verder en da’s meestal een goede graadmeter voor de kwaliteit.

Kortom, van alles wat ik laatste jaren op een podium heb zien staan onder de noemer “humor” is Begijn Le Bleu het buitenbeentje. Niet te catalogeren en bij deze dus een uitdaging voor u en mij. Neem ze aan en rep u naar “Flamingo’s in de Polder” het zal u niet spijten, echt niet. Tenzij u gisteren naar "August, August, August" bent gaan zien, dan begrijp ik dat u de eerste jaren niet meteen terug in een theater wil. U bent bij deze verontschuldigd.