Festivalitis

Ergens in een oude schoendoos liggen tickets van festivals en optredens die ik ooit bezocht heb. Het zijn er vooral veel, tussen 1984 en 1994 heb ik tot mijn eigen verwondering blijkbaar zowat alle grote en kleine namen gezien, van Bowie over AC/DC tot de onvolprezen Futurama festivals. Van Pukkelpop in Leopoldsburg nog tot de moeder van alle festivals: Torhout/Werchter. Voor ons steevast het West-Vlaamse gedeelte van het dubbelfestival want reeds in ‘84 reed er een bus van Wetteren naar Torhout. Nu, 22 jaar later opnieuw Werchter aangedaan, deels uit nostalgie, maar ook wel om eens op de “heilige”wei te staan. Naast het feit dat ik er vier uur heb over gedaan om van kantoor tot op het festivalterrein te geraken (never again) is er in wezen niets veranderd. De frieten smaken nog even slecht, het bier is nog altijd zijn naam niet waardig. En het publiek? Oh, 16 jarige jongetjes lopen met de zelfde verkrampte cool rond zoals wij vroeger want naast de muziek gingen we toen ook vooral op zoek naar een lief . De U2 T-shirts van toen zijn nu vervangen door explicietere teksten (blijft een vreemd zicht om een 14-jarig meisje in quasi lingerie te zien rondlopen met op topje de woorden “BITCH” gedrukt) maar al bij al is de Vlaamse jeugd nog schoon en braaf.



Op een podium de mannen van Tool heel veel lawaai horen maken, Death Cab for Cutie heel charmant vals horen zingen maar vooral genoten van de zomer jukebox van Manu Chao. Nieuw werk laat nog even op zich wachten maar met een brandende zon die langzaam onderging wat dit perfect. Hoofdact op papier voor mij waren de Red Hot Chili Peppers, en ja, ze gaven er een lap op. Tot ze 5 nummers verder in een soort lethargie schenen te vallen, net zoals het geluidssysteem, en zich van nummer naar nummer sleepten. Het moet zijn dat ze het zelf aanvoelden want na een leuk solo moment van de gitarist kwamen de Peppers heel wat pittiger uit de hoek. Finaal een 7/10.



Nog meer groenten op een podium: ergens heb ik altijd een enorme sympathie voor The Black Eyed Peas gehad, lang voor jonge meisjes hun liedje meezongen rapten deze jongens (van Fergie was er toen nog geen sprake) dat het een lieve lust was. Urban Queen Barboomba herself had me op the Peas gewezen en toen Elephunk uitkwam én een succes werd hadden we zoiets van “they deserve it!”. Ook al staat het niet bon-ton om een commercieel succesvolle groep goed te vinden ben ik kompleet voor hun show gevallen. Het ruikt naar Vegas, de grapjes zijn ingestudeerd, Fergie zong verdacht foutloos maar vooral: iedereen leek zich te amuseren en voor dat alleen al ben ik blij naar Werchter te zijn geweest.



Na 3 uur slaap terug naar kantoor en daar de heilige woorden gesproken: “Nooit ga ik nog naar een festival tenzij ik VIP kaarten heb, al was het maar voor een nabije parking te hebben”. En zie: het woord werd waarheid: nauwelijks 48 uur na Werchter stonden we op Coleur Café in Brussel, deze keer wel voorzien van de juiste armbandjes. Het was de eerste keer dat we Coleur aandeden en meteen fan: het festival terrein is een pareltje met tenten, marktjes, animatie en vooral veel en lekker eten. Twee straten bieden tientallen wereldkeukens aan die een verademing zijn naast de normale hamburgertent. De drank vloeide rijkelijk maar toch een steengoede Gabriel Rios gezien die EINDELIJK nieuwe nummers bracht dus die tweede CD gaat er dan toch aankomen. En dan moet ik tot mijn scha en schande zeggen dat we vooral het vip-dorp onveilig gemaakt hebben toch nog een stuk Think of One gezien, vooral genoten van het vuurwerk en meer mojito’s gedronken dan goed was. Foto’s van het gebeuren zijn te zien alhier, of klikken op de foto hieronder.