I'm into folk

Dranouter! Folk! Alles behalve sandalen maar eerder laarzen want de weergoden waren ons en het festival minder goed gezind dan vorig jaar. Eerst de jaarlijkse traditie van mosselen in Watou eer aangedaan en dan bij het binnenrijden van Dranouter gemerkt dat de parkingen in modderpoelen waren herschapen. Curly Goddess’ nieuwste speelgoed had echter de juiste papieren aan boord om op de droge guest-parking te staan.

Naar een festival gaan deze dagen is vooral puzzelen in het immense aanbod van podia, tenten en clubs. Eerste stop was Yann Tiersen, beroemd om zijn soundtrack van Amelie Poulain, melancholische deuntjes tot den treure gerecupereerd door Vlaanderen Vakantieland en Man bijt Hond. Zijn laatste CD “Les retrouvailles” zit al een tijdje in mijn iTunes en sluit op het eerste gezicht perfect aan bij zijn vorige tingel-tangel werkstukjes maar onderhuids voel je een slapende vulkaan van energie. Ze zullen het geweten hebben op Dranouter: wie dacht  Amelie gewijs in slaap te worden gewiegd was er aan voor de moeite. Eerst rustig akoestisch openen om dan een elektrische gitaar te omgorden, de versterker op 11 te zetten en los te barsten in noise zoals het van 89 geleden was dat ik het nog had gehoord (legendarisch concert van Sonic Youth in de Vooruit, de helft van buurt was achteraf verplicht een plamuurder laten langskomen). Yann Tiersen snokte aan gitaar en viool alsof zijn leven er van af ging, steeds maar luider en harder. Krijg je natuurlijk als je een cd maakt met veel gastvocalen die je niet kan meenemen op tournee, ergens moet dit gecompenseerd worden en Tiersen’s eigen vocale kwaliteiten zijn niet echt groots te noemen. Ik hou wel van een potje ruige gitaren en naar het einde van het concert toe kwam er Pulp Fiction gewijs iets van Dick Dale op het podium. Velen zullen ontgoocheld geweest zijn in dit concert maar van mij krijgt hij toch een 7 op 10.



Zita's funky ladies © foto folkdranouter.be

Humor eist zijn plaats op in Vlaanderen dus stond in de Cirque Bert Kruismans geprogrameerd, niet alleen de Slimste Mens maar ook de populairste want ons gezelschap kon er echt niet meer bij. Dan voor Zita Swoon gekozen en praise the lord, wat een pracht concert. Stef Kamil Carlens heeft 3 soul ladies in zijn armen gesloten en Zita swingde als de beesten. De jurkjes van Stef waren thuis in de kast gebleven en in de plaats had hij mooie interpretaties van pakweg “by the rivers dark” van Leonard Cohen en vooral opgepompte versies van zijn eigen werk. En als Stef danst kan je niet anders dan zelf met je poep beginnen zwaaien, kortom, funky concert met een groot joepikajee-gehalte.



Stef Kamil Carlens © foto folkdranouter.be

Novastar had al gescoord nog voor er één noot werd gespeeld: Vlaanderen houdt van Joost Zwegers en dat weet hij. De single “Never back down” garandeert instant kippenvel, al zit de medewerking van Ozark Henry daar ook voor iets tussen. De rest van zijn CD “Another lonely soul” overtuigde mij minder maar feit is: Novastar moet je echt wel een paar keer beluisterd hebben vooraleer de songs onder je huid kruipen. Live is dit andere koek, de band stond er van de eerste noot en greep het publiek bij het nekvel om het niet meer los te laten. Joost Zwegers’ uniek stemgeluid doet je afvragen waarom hij niet internationaal doorbreekt want alleen Novastar klinkt als Novastar. Solo met gitaar, piano of met band het klonkt allemaal even perfect, soms een beetje té steriel na de warme gekte van Zita Zwoon, maar toch een paar keer the shivers down my spine gehad. Dit kleine mannetje is een grote mijnheer, zonder meer.



Joost Zwegers © foto folkdranouter.be

Daarna tijd om de klamme ledematen te verwarmen in de VIP tent, de hoofdjes vol met mooie liedjes en geladen met onze superpraktische ultra-lichte zeteltjes terug naar Gent gebold alwaar de eerste regendruppels die we die dag gezien hebben op de voorruit vielen.



Met Franneschat, 11je en Curly Goddess aan de mossels



De zeteltjes bij de hand



Er was nog veel modder over van de dag ervoor