My Black Baby

Curly met mijn Black Baby

De brandstofprijzen bereiken astronomische hoogtes, de prijs per vat ruwe olie gaat vlot boven de 60$ en volgens analisten is 100$ de volgende stap. Aan  de pomp zullen we het geweten hebben want daar trekt de modale Belg een zuur gezicht als hij zijn tank volgooit. Ook firma’s beginnen nu te beseffen dat een bedrijfswagen met tankkaart een wel zeer dure aangelegenheid wordt. At the office zijn grote breaks eigen aan de bedrijfscultuur maar in het kader van de CO2 heffing waren ze maar al te blij toen ik met mijn idee af kwam om mijn lompe Ford Mondeo om te ruilen voor een kleinere wagen. Enerzijds om praktische redenen want parkeren met zo’n grote wagen is in Gent centrum niet echt een zegen, anderzijds om als senior een voorbeeld te stellen dat een bedrijf moet kunnen inspelen op nieuwe omstandigheden.

Dus ik op zoek naar een energie besparende auto die het A-label krijgt omwille van een uitstoot van minder dan 80gram. Eerste beperking: het moest een wagen uit de Audi-Vokswagenstal zijn dus de unieke Toyota Prius viel al af. Bleef over: de Volkswagen Lupo en de Audi A2 1.2 TDi. Ronduit genant van Audi dat er een prijskaartje van +22 000 euro op een A2 kleeft, zeker als je dan bijvoorbeeld op het optielijstje leest: “make-up spiegel passagierskant = 79 euro”. Maar... deze 1.2 TDi pretendeert wel maar 3 liter per 100 kilometer te gebruiken, zowat de helft van wat ik normaal verbruik, dus een snelle rekensom aan de toenmalige brandstofprijzen leerde op 4 jaar een besparing van 6 000 euro.

Net op het moment dat de keuze gemaakt was liet Audi weten de productie te stoppen dus toen ik in mei van dit jaar mijn auto ging ophalen reed ik meteen met een collectors item. Afwerking: degelijk Duits en vooraan meer dan genoeg ruimte, de toegevoegde waarde zit natuurlijk onderhuids: volledig aluminium frame en koetswerk, computergestuurde automaat met triptronic funtie voor als je zelf wil schakelen en vooral: alles is er aan gedaan om diesel te sparen. Vooreerst: een tank van 20 liter. U leest goed. 20 liter, da’s twee emmers, ter verduidelijking, in mijn Ford kon ik 60 liter kwijt, daar deed ik dan nipt 850 km mee, met de huidige 20 liter kom ik aan de 600 km. Zuinig rijden heeft wel zijn consequenties: je moet er leren mee leven dat motor zich automatisch afzet als je meer dan 5 seconden stil staat. In het begin even schrikken maar van zodra je de voet van de rempedaal heft start de motor automatisch. Blijft een raar zicht voor voetgangers waar ik voor stop (dagelijks rond 18 uur aan het kruispunt Zonnestraat/Veldstraat te bezichtigen). Ook wennen: van zodra je het gas lost ontkoppelt de wagen automatisch en komt hij in vrijloop, zeer raar in het begin om te voelen dat er pas op de motor wordt geremd als je de rempedaal induwt. Maar, al deze technische trucjes, gecombineerd met een zuinige rijstijl maken wel dat mijn black baby inderdaad met 3 liter per 100 kilometer aan zijn plafond zit.

Minpunten: het blijft een kleine pruts natuurlijk en als zo’n tientonner je voorbij zoeft knijp je ze soms, ook al zit je redelijk hoog (maar wel maar met 4). Veel kan je in de koffer ook niet kwijt tenzij je de achterbank plat legt, blijft de zeer dure aankoopprijs ook al recupereer je als werknemer en bedrijf nu milieuvriendelijke wagens in de watten worden gelegd (bv: 1700 euro voor een volautomatische airco blijft een serieuze meerkost). Voordelen naast het verbruik: sssttt... je kan met 1 druk op de knop de ECO modus uitschakelen en als je dan een kickdown doet als de lichten op groen springen blijven heel wat zwaardere auto’s verbaasd achter, hilarisch! A2 rijders blijken ook een soort band te hebben met elkaar want meermaals wordt er vriendelijk geknikt, gewuifd of geknipperd naar elkaar, we zijn dan ook met zeer weinigen, ik weet in Gent maar 1 wit 1.2 TDi broertje rondrijden bij een bedrijf van windmolens als ik mij niet vergis. Nog een voordeel, zowat elke vrouw die ik ken omschrijft mijn auto als “lief”, awel da’s zoals zijn chauffeur zeker? :-)

Frogs are not afraid!

Een beetje laat maar ik heb serieus moeten zoeken achter deze leuke foto van mijn katertje Onar met een kikker. Voor alle duidelijkheid, de kikker hebben we indertijd gered van de klauwen van Little O. maar vooral: ook ik wou mijn contributie doen voor We're not afraid, een welgemeende middelvinger naar terroristen.





Onar en de moedige kikker