Boom shakalaka, boom

Toen stand-up comedy in Vlaanderen nog in zijn kinderschoenen stond trokken er een paar pioniers onversaagd door kleine zaaltjes om ons te tonen dat er ook hier best wel komisch talent aanwezig was. Op een avond had ik onder andere reeds een prille Gunther Lamoot aan het werk gezien en plots stapt daar een man in een net pak op scene die een verhaal bracht van soep en lettertjes, en gekke schapen, en de liefde, oh zo belangrijk. Ik weet dat ik toen dacht: deze man gaat het ver schoppen, dit was geen stand-up comedy zoals zijn drie voorgangers die avond, dit was tijdloze humor met ruwe, zachte, hilarische, poëtische, geniale gekke kantjes en hoekjes. Wim Helsen was zijn naam.

Jaren later zweten we ons te pletter in De Centrale voor de try-out van Helsen gekoppeld aan die van Wouter Deprez. Naar laatstgenoemde was ik zeer nieuwsgierig want van de televisieoptredens die ik van Wouter gezien had onthield ik vooral een spitse, ad-remme geest. Nu moet je bij een try-out iets door de vingers zien en beide heren konden op heel wat mededogen van mij rekenen maar Wouter Deprez werd gewogen en helaas, te licht gevonden. Soms best leuk, soms ronduit saai en interactie met een publiek doet mij al snel geeuwen en roept visoenen van scoutfeestjes op. En 50% van je publiek (namelijk de vrouwen) vergelijken met een aap is een goed voor een vuilbek als Lamoot maar niet voor Deprez.

Maar het ergste is... bij momenten speelde Wouter... Wim Helsen. Imitation is the sincerest form of flattery? Ik weet genoeg van theatertechnieken om te weten dat Helsen zijn spelstijl op een paar pijlers is gebouwd waar hij op terugvalt, maar da's zijn verdomde recht want het is zijn stijl. Zoals Toon Hermans alleen maar Toon Hermans kon zijn moet Helsen Helsen blijven, en daar hebben we geen Deprez voor nodig om een soort Aldi Wim op toneel te brengen. Doodjammer voor Wouter want ergens zit er in hem een kiem van een grappig theaterman.

Gelukkig dan weer voor ons is Helsen anno 2005 nog woester, gekker, bedreigender dan zijn vorige personage. Als een wildeman meldt hij ons dat de wereld is vergaan en het publiek is samen met hem de enige overlevenden. Helsen's verhaal is universeel en staat los van plaats en tijd, hij surft van de Australische woestijn naar de bakker om de hoek en toch hangt het allemaal samen: alleen bij hem zijt ge veilig. Een try-out moet niet af zijn, zo bezondigt Helsen zich ook aan een té lange interactie met het publiek maar voor de rest was het machtig te zien hoe de performer Helsen zocht hoe ver hij mocht gaan met zichzelf, zijn tekst en het publiek. Vanaf dit najaar op tournee maar wacht niet te lang voor kaartjes: deze productie missen zou jammer zijn, al was het maar voor de meest krankzinnige versie ooit van "Broeder Jacob".



foto © Koen Broos